Przyznaj się. Dlaczego nie lubisz lektur?

Czy lubisz lektury szkolne? W tym momencie na pewno skrzywiłeś się  i pomyślałeś „Czy ona zwariowała? Przecież nikt nie lubi lektur!” albo coś podobnego. No właśnie. Nikt nie lubi lektur. Ale właściwie dlaczego? Gdybyśmy przeprowadzili ankietę wśród osób, które czytają chętnie i dużo, przypuszczam, że nadal około dziewięćdziesięciu procent odpowiedziałoby, że lektury są be.

jeszcze tyle stron?!

A czy to naprawdę kategoria „podksiążek?” Czy ci, którzy ustalają co powinniśmy czytać w danej klasie są naprawdę tak upośledzeni,  że wybierają same gnioty? Hmm… szczerze mówiąc wątpię.

Ktoś mądry powiedział, że „najgorsze co można zrobić książce to uczynić ją lekturą”. I wiecie co? Zgadzam się z nim. Kiedy słyszymy, że mamy przeczytać lekturę, odruchowo się krzywimy i, nieważne jak genialną byłaby książką,  automatycznie dajemy jej etykietkę  „nuuudy”. A pierwsze wrażenie ciężko zmyć.

No dobrze, powiecie. Nic nie dzieje się przecież bez przyczyny, prawda? Skoro lektury mają taką złą reputację, musiały jakoś na nią zasłużyć.

Owszem. Winna temu jest nasza kochana polska szkoła. Terminy przeczytania książek najczęściej są za krótkie (chociaż… nie wiem jak Wy, ale ja nawet gdybym miała na coś dwa lata, i tak zrobię to na ostatnią chwilę ;) ). Liczenie „ile jeszcze stron muszę przeczytać, żeby wyrobić się na czas” to straszna zmora, która zabija przyjemność z czytania. A chyba nie o to chodziło, prawda? Wydaje mi się, że obowiązkowe książki miały nas przede wszystkim przekonać, że czytanie jest fajne. Jeśli tak, to… chyba coś nie wypaliło.

Kolejną sprawą są sprawdziany z lektur i w ogóle omawianie ich. Trudno czerpać przyjemność z czytania,  kiedy za wszelką cenę starasz się zapamiętać jakiego koloru  była sukienka Nel w czwartym rozdziale „W pustyni i w puszczy”, bo wiesz, że polonistka na pewno cię o to zapyta, a kiedy przypadkiem zapomnisz, wstawi ci jedynkę, bo „Nie przeczytałeś lektury, a PRZECIEŻ BYŁO TYLE CZASU!!!”. Albo rozpisywanie planu wydarzeń w „Dziadach”, który zepsuje całą tajemniczość.

A w starszych klasach wszystko samo się już nakręca.

Słyszymy, że mamy przeczytać lekturę, więc zakładamy, że na pewno będzie słaba. Z takim nastawieniem podchodzimy do czytania i z uporem maniaka wynajdujemy i wytykamy (a w pewnym momencie nawet wymyślamy) błędy i wady. Nic dziwnego, że czytanie nie sprawia nam przyjemności. A potem kolejna lektura, znowu założenie, że będzie słaba… Tak to się kręci. (Pominęłam jeszcze wpływ klasy, w której ze wszystkich stron słyszymy jaka to ta książka beznadziejna.)

Szkoda, że tak jest. Dlaczego? Bo możemy przegapić sporo ciekawych i mądrych książek. Mówcie co chcecie, ale przeczytałam „Potop” (a potem jeszcze „Ogniem i Mieczem” i „Pana Wołodyjowskiego”, taka ze mnie krejzolka!) z wypiekami na twarzy. Przypuszczam, że mocno przyczyniło się do tego to, iż nie miałam pojęcia, że to „nudna, głupia i naszpikowana trudnymi słowami i archaizmami książka”.

Nie czytając lektur automatycznie zawężamy swoje horyzonty. Ponieważ najczęściej jest to literatura klasyczna, możemy się do niej bardzo łatwo zniechęcić. A potem powoli zamieniamy się w niezwykle „oczytaną” osobę, która zadziera nosek, bo ma takie „elitarne” hobby. A tymczasem na jej półkach tryumfują średnio ambitne młodzieżówki (bynajmniej nie mówię, że młodzieżówki są złe! Wyszłabym na hipokrytkę, bo sama się w nich zaczytuję. Uważam po prostu, że czasem warto wytknąć nos za listę bestsellerów empiku).

No i warto wziąć pod uwagę, że skoro ktoś każe nam coś czytać, to może robi to dlatego, że ta książka serio jest z jakiegoś powodu ważna. Na przykład to arcydzieło światowe, którego głupio nie znać.

Balladyna dostarczyła mi masy tematów do dyskusji o idiotyzmie głównych bohaterek i bohaterów (pozdrawiam E z którą te dyskusje były i są prowadzone!).

Gdybym nie przeczytała i nie pokochała mitologii greckiej nie bawiłabym się ani w połowie tak dobrze przy lekturze „Percy’ego Jacksona”.

Dawno nie miałam takiej kolki ze śmiechu jak na „Świętoszku” , na którego poszliśmy z klasą do teatru.

A gdyby moja siostra cioteczna nie przyjechała pewnego pięknego dnia do babci z „W pustyni i w puszczy” w dłoni, bo musiała to przeczytać  przez ferie, jeszcze przez trzy lata nie poznałabym mojej wielkiej miłości (książki, nie siostry!), która trwała przez całą podstawówkę.

Czytajcie lektury. Czasem naprawdę warto.